ซีเรีย-ปาเลสไตน์ : จากแผ่นดินโบราณสู่สัญญาณแห่งวันสิ้นโลก (18)

โดย อดุลย์ มานะจิตต์

อัลเอาลา และเนื่องจากเหตุนี้เขาจึงมีความเจ็บปวดอยู่ในหัวใจ และเรารักษามันด้วยกับความรักต่ออัลลอฮ์และเนื่องจากเหตุนี้เขาจึง ถูกเรียกขานว่าดาวูด และเนื่องจากท่านได้รับการปกป้องจากการ บาดเจ็บนี้ ท่านจึงถูกเรียกขานว่า สุลัยมาน และการบาดเจ็บของ บิดาของท่าน ก็เนื่องมาแต่ความสมบูรณ์และความหวังว่าท่านจะ ได้รับความสมบูรณ์นี้เช่นกัน” จากนั้นมดจึงถามต่อไปว่า “ทำไม ลมจึงได้ถูกทำให้เชื่อฟังปฏิบัติตามท่านท่ามกลางสิ่งถูกสร้างต่างๆ สุลัยมานกล่าวตอบว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” มดจึงกล่าวว่า ” ก็ เพราะท่านควรจะทราบไว้ว่า ราชอาณาจักรของท่านจะต้องถูกทำลาย และจึงไม่ควรที่จะยึดติดกับมัน และหากอัลลอฮ์ผู้ทรงรอบรู้ถึงโลกนี้ ได้ทรงทำให้ทุกสิ่งเชื่อฟังท่าน ดังนั้นทุกสิ่งของโลกนี้ก็จะหลบหนีไป จากคุกของท่าน เช่นเดียวกันกับที่ลมหนีไปจากมือของคนๆหนึ่ง สุลัยมานจึงยิ้มสรวลกับมด

โอ้บรรดาผู้เป็นสหาย จงสนใจต่อความกรุณาปรานี และความ ไพศาลขององค์พระผู้อภิบาล ซึ่งพระองค์ทรงประทานให้กับบรรดา สหายของพระองค์ และเข้าใจเช่นกันถึงความไพศาลของพระองค์ว่า เป็นอย่างไร และโดยผ่านแหล่งใดที่พระองค์ทรงทำให้พวกเขามีความ ระมัดระวังในลักษณะเช่นใด ที่พระองค์ทรงตักเตือนพวกเขา พระองค์ทรงทำให้มดเป็นที่ปรึกษาของสุลัยมาน ทั้งๆที่เขามีตำแหน่ง ที่ยิ่งใหญ่ ดังว่าด้วยกับความภูมิใจของมด จึงมิได้เป็นอุปสรรค ต่อความมีเกียรติและความยิ่งใหญ่ของสุลัยมาน และที่ว่าเขาเองก็ควร จะพิจารณาตนเองอยู่เสมอว่าเป็นผู้ที่ต่ำต้อยต่ออัลลอฮ์ผู้ทรงเดชา นุภาพ

เพราะฉะนั้นในวจนะทั้งสองนี้ จึงมีการเล่าขานมาจากอิมาม อัศศอดิกว่า วันหนึ่งสุลัยมานไปยังทะเลทรายพร้อมกับญิน และมนุษย์ เพื่อวิงวอนขอฝน เขาเห็นมดขาเปตัวหนึ่งได้แผ่อกของมันลงบน พื้นดิน และยกขาของมันขึ้นสู่ท้องฟ้า พร้อมกับกล่าวว่า “โอ้พระผู้อภิบาลของข้าฯ เราเป็นสิ่งถูกสร้างของพระองค์ และต้องการ ในปัจจัยยังชีพของพระองค์ จงอย่าได้ลงโทษทำลายพวกเรา เนื่อง จากการขาดความยุติธรรมของบุตรหลานของอาดัม และจงได้โปรด ส่งฝนลงมาให้กับพวกเราด้วยเถิด” สุลัยมาน จึงบอกกับบรรดาสหาย ของเขาว่า “ขอให้พวกเรากลับกันเถิด มีใครอื่นมาทำการวิงวอน ขอพรแทนพวกเจ้าแล้ว และเป็นที่ยอมรับในนามของพวกเจ้า” รายงานอีกกระแสหนึ่งกล่าวว่า สุลัยมานกล่าวว่า “พวกเจ้าได้รับฝน เนื่องมาจากความใจบุญใจกุศลของผู้อื่น” ตาม

ตามสายรายงานที่น่าเชื่อถือมีเรื่องเล่าขานมาจากอิมาม ซัยนุลอาบิดีนว่า รอยวงแหวนที่อยู่บนหัวนก อบาบีล (นกนางแอ่น) และท่านแดงก็เนื่องมาจากการที่สุลัยมานลูบไปที่หัวของมัน วันหนึ่ง มีนกตัวผู้ตัวหนึ่งต้องการที่จะผสมพันธุ์ แต่ตัวเมียไม่ยอม มันจึงกล่าว ขึ้นว่า “จงอย่าได้หยุดยั้งฉัน ฉันเพียงแต่ต้องการได้ตัวผู้สักตัวหนึ่ง ให้เกิดมาเพื่อจะได้สรรเสริญอัลลอฮ์” ตัวเมียจึงยอม เมื่อตัวเมีย กำลังจะวางไข่ นกตัวผู้จึงถามขึ้นว่า “เธอตั้งใจจะไปวางไข่ที่ไหน” ตัวเมียตอบว่า “ให้ไกลไปจากถนนหนทาง” ตัวผู้จึงกล่าวว่า “เธอจง วางไข่ใกล้กับถนนเถิด เพื่อว่าหากมีผู้ใดเห็นเธอ เขาจะไม่คิดว่า เธอกำลังวางไข่ โดยคิดไปว่าเธอมาเพื่อหาของกิน” ดังนั้นตัวเมียจึงวาง ไข่อยู่ริมถนน และจึงกกไข่ไว้ เมื่อถึงเวลาที่ไข่จะฟักเป็นตัว เกิดมี คณะของสุลัยมาน เดินผ่านมาพร้อมกับกองเกียรติยศเต็มรูปแบบ บรรดาฝูงนกต่างกางปีกให้ร่มเงาท่าน นกตัวเมียจึงกล่าวกับตัวผู้ว่า พวกเขาก็จะมา “เห็นไหมกองทัพของสุลัยมานกำลังเข้ามาใกล้ เหยียบไข่ของฉันแตกหมด” นกตัวผู้จึงกล่าวว่า “สุลัยมานเป็นผู้ที่มี ความเมตตาปรานี เธอได้ซ่อนอะไรไว้เพื่อตัวอ่อนของเธอบ้าง ตัวเมีย จึงกล่าวว่า “ใช่ มีตั๊กแตนสักสองสามตัว” ตัวเมียจึงถามว่า “เจ้าก็ได้ซ่อน บางสิ่งไว้ให้กับตัวอ่อนเช่นกันใช่ไหม” ตัวผู้จึงตอบว่า “ฉันมีอินทผาลัม อยู่สองสามผล ที่ฉันเก็บไว้ให้เธอ” ตัวเมียจึงกล่าวตอบว่า “เจ้าเอา

อินทผาลัมของเจ้าไป และฉันก็จะเอาตั๊กแตน และจะนั่งอยู่ริมทางเดิน ของสุลัยมาน และจะมอบสิ่งเหล่านี้ให้เป็นของขวัญ เพราะท่านชอบ ตั๊กแตนมาก” พวกมันจึงไปเอาของขวัญนั้นมา เมื่อสุลัยมานเห็น พวกมัน ท่านจึงเอามือขวาของท่านยืดออกไปเพื่อรับของตัวผู้ และ มือซ้ายรับของตัวเมีย พร้อมทั้งสอบถามถึงความเป็นอยู่ของมัน พวกมันก็กล่าวตอบท่าน ดังนั้นท่านจึงรับของขวัญจากพวกมัน และหันกองทัพไปอีกด้านหนึ่งของถนน เพื่อว่าจะได้ไม่ไปทำ อันตรายให้กับไข่ของพวกมัน จากนั้นท่านจึงลูบไปที่หัวของพวกมัน และ และด้วยกับความจำเริญของมันจึงมีรอยวงแหวนหนึ่งปรากฏอยู่ ในอีกวจนะหนึ่งมีกล่าวไว้ว่า ค่าใช้จ่ายประจำวันของ สุลัยมาน มีจำนวนถึงเจ็ดสิบล้าน มีอยู่วันหนึ่งมีสัตว์น้ำตัวหนึ่งโผล่ขึ้น มาจากน้ำ พร้อมกับกล่าวว่า “โอ้สุลัยมาน จงเลี้ยงดูฉันสักวันหนึ่งเถิด” สุลัยมานจึงมีพระบัญชาให้รวบรวมปัจจัยยังชีพ เป็นเวลาหนึ่งเดือน ของกองทัพมารวบรวมไว้ที่ชายหาด ซึ่งมีความสูงราวกับภูเขาลูกหนึ่ง ปลาตัวเมียตัวนั้นได้กระดกหัวขึ้นจากน้ำและกลืนเอาอาหารทั้งหมด เหล่านั้นไปในทันที และจึงกล่าวว่า “โอ้สุลัยมาน แค่นี้นะไม่พอดอก แม้เพียงวันเดียวก็ตาม” สุลัยมานจึงรู้สึกแปลกประหลาดใจจึงถาม ขึ้นว่า “ยังมีสัตว์น้ำอื่นๆในทะเลเหมือนกับเจ้าอีกไหม” ปลาตัวเมียนี้จึง กล่าวว่า “ยังมีอีกหนึ่งพันชนิดที่เหมือนกับฉัน” สุลัยมานจึงอุทาน ขึ้นว่า “มวลการสรรเสริญเป็นของอัลลอฮ์ผู้ทรงเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่

มีวจนะหนึ่งกล่าวไว้ว่า วันหนึ่งนกตัวผู้กล่าวกับนกตัวเมียว่า “ทำไมเจ้าถึงหยุดยังฉันจากการที่ต้องการสนองตอบต่อความต้องการ ในทางเพศของฉัน ถ้าหากฉันต้องการ ฉันจะไปเอาโดมของพระราช วังของสุลัยมานมาด้วยกับจงอยปากของฉัน และนำมาโยนทิ้งแม่น้ำ เสียก็ได้” ลมได้นำพาคำสนทนานี้มายังสุลัยมาน ท่านยิ้มสรวลและ จึงมีบัญชาให้ไปนำนกทั้งสองตัวมาเข้าเฝ้าท่าน สุลัยมานจึงถามนก ตัวผู้ว่า “สิ่งที่เจ้ากล่าวอ้างนั้น เจ้าทำมันได้จริงๆดังที่พูดหรือไม่ มันจึงกล่าวว่า “ไม่ได้หรอกท่าน แต่มนุษย์ก็แสดงต่อหน้าภรรยาของเขา ในความฝันเช่นนี้ และนำมันมาวางไว้ต่อหน้านาง ในวิธีการที่ยิ่ง ใหญ่อลังการเพื่อพิสูจน์ถึงความยิ่งใหญ่ของเขา และสิ่งใดที่คู่รักกล่าว จึงไม่ถูกถือว่าเป็นเรื่อที่ต้องถูกประณามหรือถูกดูถูก” สุลัยมาน จึง ถามนกตัวเมียถึงการหยุดไม่ให้การสนองตอบกับความต้องการของตัว ผู้ตัวนั้น ถึงแม้เขาจะกล่าวอ้างว่าเขาจะเป็นคู่รักของเจ้า นกตัวเมีย จึงกล่าวตอบว่า “โอ้ศาสนทูตของอัลลอฮ์ เขาไม่ได้เป็นมิตรกับฉันเลย เขาพูดปด จริงๆแล้วเขารักอยู่กับผู้อื่นต่างหาก” เมื่อสุลัยมานได้ยิน ดังนี้ เขาจึงรู้สึกสะเทือนใจและสะอื้นไห้ เขาจึงไม่ได้ออกจากที่ บำเพ็ญพรตภาวนาของเขาเป็นเวลาสี่สิบวัน และจึงทำการวิงวอนอย่าง ต่อเนื่อง “โอ้อัลลอฮ์ จงขจัดความรักที่พวกมันมีต่อผู้อื่นและจำกัด มันไว้เฉพาะกับคู่รักของพวกมันเถิด”

มีอีกวจนะหนึ่งรายงานกันมาว่า วันหนึ่งสุลัยมาน ได้ยิน นกตัวผู้กล่าวกับนกตัวเมียว่า “จงมาใกล้ๆกับฉัน เพื่อว่าฉันจะได้ ร่วมเสนหากับเจ้า อัลลอฮ์อาจทรงประทานลูกอ่อนให้กับเราสัก ตัวหนึ่ง ผู้ซึ่งจะได้เคารพภักดีต่ออัลลอฮ์เพราะเราก็ชรากันแล้ว” สุลัยมานรู้สึกซาบซึ้งกับการสนทนานี้และจึงกล่าวขึ้นว่า “เจตนาที่ดีของ บรรดานกเหล่านั้น ย่อมดีกว่าราชอาณาจักรของฉัน”

วันหนึ่งนกไนติงเกลกำลังร้องเพลงและเต้นรำอยู่ สุลัยมานจึง กล่าวขึ้นว่า “นกตัวเมียตัวนี้กำลังพูดว่า “ภายหลังจากที่ได้กิน อินทผาลัมไปครึ่งลูกแล้ว นกตัวนี้ก็ไม่ได้สนใจว่าโลกใบนี้มันจะคง อยู่อีกหรือไม่

ตามการายงานของสุลัยมาน นกพิราบกล่าวว่า “มันจะดีเสีย กว่าหากสิ่งถูกสร้างนี้ไม่ได้เกิดมาเสียเลย”นกยูงกล่าวว่า “ไม่ว่าเจ้าจะทำ อะไร เจ้าจะได้สิ่งนั้นตอบแทนกลับมา” นกกระรางหัวขวานกล่าวว่า “ความเมตตาปรานีจะไม่ปรากฏให้เห็นกับบรรดาผู้ที่เขาไม่มีความ เมตตาปรานีอยู่ในตัวของพวกเขา”จากนั้นนกอีเสือจึงกล่าวว่า

Facebook Comments